Hoi!

Graag vertel ik hoe onze samenleving er uitziet. Vandaag de dag leven we veel efficienter dan vroeger. Problemen worden echt opgelost en niet doorgeschoven naar toekomstige generaties. De tijd is voorbij dat het uitoefenen van onze verantwoordelijkheid binnen ieders veilig vakgebied en maatschappelijke sector voldoende was. Tegenwoordig nemen we onze kennis en invalshoek mee als bagage wanneer we in gemende teams van verschillender deskundigen aan complexe maatschappelijke vraagstukken werken.

Emotionele, sociale en cognitieve ontwikkeling zijn de drie pilaren van onze opvoeding. Opvoeding en opleiding sluiten aan bij onze aangeboren behoefte tot ontdekken, communiceren en samenwerken. Op scholen en opleidingen wordt geen leergebied meer als losstaand van andere leergebieden onderwezen. Alles wordt op alles toegepast. Theorie wordt in de praktijk geleerd. Dat is voor kinderen ook veel interessanter! Kinderen werken veel in werkgroepen, waarin ze leren communiceren en samenwerken. Leren is tegenwoordig maatwerk. Ieder kind leert op eigen tempo en volgens de eigen interesses. Ook zelfkennis is belangrijk.

We kijken met verwondering terug naar de tijd van losstaande vakgebieden en maatschappelijke sectoren als naar een ruïne van een kasteel: de afgebrokkelde ivoren torens waren de vakgebieden; de ineengestorte wallen de maatschappelijke sectoren.

Wetenschap leren en beoefenen we in multidisciplinaire teams, want op de snijvlakken van de kennisgebieden vinden de innovaties plaats. Overheden ontwikkelen enkel nog multi-ministerieel beleid. Innovaties worden gefinancierd uit multi-ministeriële fondsen.

Wat er aan vooraf is gegaan? We leerden ons identificeren met hetgeen we met alle mensen delen. Vroeger identificeerde we ons met wat ons van anderen mensen en andere organismen scheidde: het geslacht, huidskleur, taal, cultuur, naam, discipline, titel, maatschappelijke positie, land, ras, religie, geschiedenis enz. Het onderscheid had een functie om ons een gevoel van geborgenheid en veiligheid te geven.

Geborgenheid en veiligheid ontlenen we tegenwoordig aan onze gezamenlijke inspanning voor de kwaliteit van alle leven op deze planeet. De essentie was dat we leerden ons verantwoordelijk te voelen voor, om te beginnen, onszelf, voor ons eigen lichaam en geest, voor de ander, ook hen die we niet kennen en nog moeten komen, en voor ons huis aarde dat we met vele andere organismen delen.